Адамгершілік тәрбиесі

қызығы, адамгершілік терминінің өзі латын тілінен шыққан және "адам" дегенді білдіреді (humanitas), яғни адаммен байланысты және адамды адам ететін нәрсе. Бұл термин 14 ғасырда, "Ренессанс" дәуірінде, Италияда пайда болды, содан кейін ол адамның бойындағы өзінің қадір-қасиетін және адамды адам ететін, оған басқалардың көз алдында құндылық беретін дамуды білдірді. Мұндай бос уақыт пен даму антикалық дәуірге деген терең қызығушылықпен байланысты болды, және басты гуманистердің пікірінше, антикалық авторлардың еңбектері мен антикалық мәдениеті жанды рухтандырады және көтереді, және осылайша "адамнан" нағыз адам жасайды.

Ең алдымен, осындай сұраққа жауап беру керек: Неге адамдар сол кездегі адамдарды қалай тәрбиелегеніне және олар не тәрбиелегеніне ерекше назар аударды? Бұл барлығы қызығатындай не адамгершілік?

Адамгершілік тәрбиесі тарихын түсіну үшін біз бірнеше ғасыр бұрын, атап айтқанда, біздің дәуірімізге дейінгі V ғасырдан басталып, біздің дәуіріміздің IV ғасырымен аяқталатын кезеңге көшуіміз керек.

Әрине, көптеген ғылымдар және педагогика терминінің өзі Ежелгі Грекиядан бастау алады, және біз осы жерде адамгершілікті тәрбиелеудің жолдарын табамыз.

Ең алдымен, гректер оқуға ерекше қызығушылық танытқанын есте ұстаған жөн, көптеген европалық тілдерде, мектеп атауы грек тілінен, "shola" (бос уақыт) сөзінен шыққан, өйткені гректер бос уақытарын білімге арнайтын. "Адам" сөзіне үлкен маныздылық беретін нәрсе — бұл, сол кездердегі түсінік бойынша, намысқа аса назар аударылуы, және адамнын өз өзін өзі басқалар алдында жеккөрінішті көрінбеуі. маңызды болып тағы сезімталдыққа махабат және өнерге деген сүйіспеншілік. Олардың тәрбиесі неге поэзия арқылы жүргені осыдан туындайды.

Ежелгі Грецияда оқушылар Гомер, Гесиод және басқалардың еңбектерін зерттеу арқылы адамгершілікке үйренетін. Өйткені осы кітаптардағы жазылған негізгі моральды білмеуі, ұстанбауы, басқалар алдында сауатсыздық пен надандықты көрсететін. Сондықтан, сол кезде халық арасында ақын-тәрбиешілер танымал болды, мысалы: Овидий, Лукреций, Вергилий. Олардың адамгершілікті тәрбиелеу тәсілінің маңыздылығын біз мысалы, кішкентай оқушыларды алып, олардан жоғары білімді және маңызды ғалымдар жасаған философиялық мектептерден көреміз. Мысалы, дәл осы дәуірде тәрбие туралы және қалай тәрбиелеу керектігі туралы кітаптар жазылған, мысалы: Сенеканын "Луцилияға моральдық хаттары", "Бақытты өмір туралы", Плутархтың "бала тәрбиесі туралы".

Мұнда біз үшін, ал егер тура айтатын болсақ —педагогикаға байланысты жерді түртіп алуымыз керек: әдебиет пен мәдениеттің оқушылардын адамгершіліктің қалыптасуына әсері және олардың рухани болмысына маныздылығы бар. Мұны есте сақтау өте маңызды, өйткені бұл келесі бөлімде талқыланады.

Кейінірек Орта-ғасырларда адам мен адамгершілік біздің түсінігімізге жақын болады, атап айтқанда адам рухани тұрғыдан қабылданады, ал адамгершіліктің маныздылығы Адам мен оның ізгілігі туралы сыртқы күйінен адамның ішкі әлеміне, оның жанына ауысады. Мұның себебі —қоғамды қайта құру және діни құндылықтардың ерекше әсері. Осы кезден бастап адамгершілік — бұл адамдарға Құдайдан берілген мінез-құлық стандарты, ал адамгершілік құндылықтарды қабылдамауы, күнә болып саналатын. Бұл уақытта педагогика тарихында маңызды оқиға болады: ғылымдардың