Мәдениет рәмәздері

Семиотикалық тәсіл аясында мәдениет байланыс, ақпарат алмасу жүйесі ретінде ұсынылады, ал мәдени құбылыстар белгілер жүйесі ретінде қарастырылады. Мәдениет тілі-бұл мәдени маңызды ақпарат берілетін ауызша және вербальды емес қарым-қатынастың барлық маңызды әдістерінің жиынтығы. Мәдениетті түсіну және тарату әр түрлі белгілер жүйелерінің (немесе мәдениет тілдерінің) көмегімен жүзеге асырылады: табиғи тіл, фольклор, дәстүрлер, тұрмыстық заттар, әр түрлі іс -шаралар (аң аулау), рәсімдер,этикет, тұрғын үй түрі, әр түрлі өнер түрлерінің көркем бейнелері, жазбаша мәтін және т.б. Белгі-бұл басқа заттарды, олардың қасиеттері мен қатынастарын алмастыратын, білдіретін, бейнелейтін сезімтал субъект (дыбыс, сурет және т. б.). Осы символдық құралдардың бүкіл жиынтығын келесі типтермен ұсынуға болады:

• Рәміздер- табиғи тілдің негізі болып табылатын белгілер. Тіл бірлігі-объектіні, әрекетті, меншікті және т.б. білдіретін сөз (яғни, адамның айналасындағы әлемнің басқа сипаттамалары). Рәміздер-белгілерге сондай-ақ нақыл сөзді белгілер, көшірме-белгілер (репродукциялар), таңбалық мінез-құлық (имитация) жатады;

• Белгілер-модельдер, сондай-ақ нақты бар объектілер мен іс-әрекеттердің орнын басушылар болып табылады. Мысалы, мәдени мифологиялық код аясында Сиқырлы күштерге ие нақты объектінің моделі мәдени үлгіге айналады - "екінші Объектілік". Бұл модельде объектімен әрекет етудің мағынасы мен тәсілдері туралы ақпарат жасырылған;

• Таңбалар - бұл бейнеленген нысанды көрсетіп қана қоймай, оның мағынасын білдіретін белгілер.

"Белгі" ("сема") және "рәміз" ("симболон") ұғымдарын ажырату ежелгі грек философиясында Платоннан бастап жүргізілді. Олар бір-біріне қарама-қайшы болды: белгілер күнделікті өмірдің меншігі және еліктейтін поэзияның төмендігі болып саналды.Мифологиялық рәміздер көмегімен адамға құдайлық рух беріледі. Құдайдың рәміздері айқындық пен ашықтықпен сипатталса да, олар адамға өзінің жұмбақ және жұмбақ жағымен қарайды, оны "ақыл-ойының анықтығын"қолдана отырып тану керек. Натурализм мағынасыз еліктеу үшін айыптала бастады, ал рәміздік поэзия өнердің шыңы ретінде таныла бастады (символдары терең және мағыналы). Мұндай символизм Византия мен Батыс христиан дінінде қабылданды. Сонымен, теологияда оқиғалар жасырын мағынасы жоқ жалған тарихты және кейбір оқиғалар басқалардың рәмізі болып табылатын қасиетті тарихты ажыратады. Рәміз әлемді бейнелі түрде дамыту тәсілі ретінде, көркем аллегориялық образ ретінде өнерде кеңінен қолданылады. Рәміздік бейнелердің мағынасын тікелей шешуге болмайды, оны эмоционалды түрде сезіну керек. Атақты кеңес мәдениеттанушысы Ю. М. Лотман рәмізді кейбір жасанды тілдің (мысалы, химиялық немесе математикалық таңбалар) белгісі ретінде ғана емес, сонымен бірге терең қасиетті мағынаның көрінісі ретінде де түсінді. Мұндай рәміздердің үлкен мәдени және семантикалық сыйымдылығы бар (крест, шеңбер, пентаграмма және т.б.), олар жазылуға дейінгі дәуірден басталады және әр мәдениеттің негізі болып табылатын архаикалық мәтіндер болып табылады. Осылайша, рәміз-бұл әлеуметтік-мәдени белгі, оның мазмұны интуитивті түрде түсінілетін және жеткілікті түрде ауызша айтыла