Қазақстан Республикасының экологиялық құқық негіздері

Қазақстан Республикасының экологиялық құқық негіздері

   Қазақстан Республикасының экологиялық құқығы - айналадағы табиғи ортаны қорғауға байланысты қоғамдық қатынастарды реттейтін құқықтық ережелердің жиынтығын зерттейтін ғылым саласы.Экологиялық құқықтың мәні - бұл экологиялық-құқықтық нормалардың қолданылу саласында қалыптасатын тарихи тұрғыда қазіргі және болащақтағы ұрпақтар мүдделері үшін қоршаған ортаны сақтап қалу мақсатында табиғи объектілерді сақтау ,жақсарту,қалпына келтіру, тиімді пайдалану тұрғысында міндетті түрде мемлекеттің қатысуы жағдайында азаматтар мен ұйымдар арасындағы өндірістік қатынастармен байланысты болуы.

   Қоғам мен табиғаттың өзара әрекеттері аясындағы, адамдардың қазіргі және келешек ұрпақтарының мүдделері үшін табиғат байлығын қорғау және ұтымды пайдалану саласындағы қоғамдық қатынастарды реттейтін заңи нормаларының жиынтығы. Экологиялық құқықтың негізгі көздері:

1) Қазақстан Республикасының Конститутциясы

2) Қазақстан Республикасының Азаматтық кодексі

3) Қазақстан Республикасының Жер кодексі

4) Қазақстан Республикасының Су кодексі

5) Қазақстан Республикасының Орман кодексі

6) Қазақстан Республикасының “Жануарлар дүниесін қорғау, ұдайы өсіру және пайдалану туралы”

7) “Әуе кеңістігін пайдалану және Қазақстан Республикасы авиациясының қызметі туралы”

8)”Қоршаған ортаны қорғау туралы”

9) Қазақстан Республикасының Президентінің “Мұнай туралы” заң күш бар жарлығы

10) Ұлттық қауіпсіздік туралы Қазақстан Республикасының Заңы

11) “Өсімдіктер карантині туралы”

Министірліктердің қаулылары мен өкімдері, нормативтік актілері болып табылады.Экологиялық Құқық нормалары құқықтың көптеген көздерінде , соның ішінде заңнаманың басқа салаларында да кездеседі.

   Еліміздің экология құқықтарының қайнар көздеріне - айналадағы табиғи ортаны, оны пайдалану, сапасын арттыру және табиғи ресурстар жөніндегі қоғамдық қатынастарды реттейтін нормативтік актілер жатады.