Задача по "Психологии"

Задача 38. Первая учительница приветливо улыбалась каждому. Мальчик доверчиво протянул ей руку, и она ввела его в класс. Он сел за первую парту у учительского стола. Через месяц он сидел за последней. Через полтора - болтался под окнами класса, а потом вообще не появлялся в классе. Бабушка написала в редакцию. Она не просила о помощи н не осуждала учительницу. Она просто не понимала, почему опытная учнтель- ницца объявила войну мальчику, у которого и без того довольно много переживаний: отец бросил их, мать вышла за другого, мальчик тяжело переживает семейную драму и свое одиночество. Войну двойкой, душевной черствостью, нежеланием видеть в ученике, пускай первокласснике, человека. «Какая там война? - учительница недоумевает. - Я всегда старалась научить всех. Легко ли? У меня их 40», Свон действия она объясняет просто. Двойки? Но ведь не ему одному она ставила двойки за грязь! Другие молчали, а он что - Особенный? Пересадила назад? Так он мешал вести урок.Ему все на лету удавалось, а другим? Всеми она была довольна. И только он - словно гадкий утенок - выбивался из общего ряда: был то беспричинно весел, то замкнут и угрюм. Опять в облаках витаешь? - одергивала его учительница. Ему полагалось не думать о своем - учиться.

В конце урока отбирались лучшие тетради. Он с надеждой глядел на учительницу. Вдруг произойдет чудо? И разочарованно отворачивался к окну. За полтора месяца его не похвалили ни разу. «В воспитательных целях», - объяснила учительница. Все их разговоры по душам происходили примерно так: - Ну, тебе не стыдно? Что ты маме напишешь? - спрашивала она. Спрашивала «для порядка». И не понимала, что не родители она сама восстанавливает ученика против себя. (Комарова Е. Не такой, как все / Учит. газ. - 1979. - 13 янв.)

Тапсырма 38. Бірінші мұғалім әрқайсысына күлімдеп амандасты. Бала оған сеніммен қолын созды, ал ол оны сыныпқа кіргізді. Ол бірінші партаға отырды, мұғалімнің партасының жанындағы. Бір айдан кейін ол соңғысының алдында отырды. Бір жарым жылдан кейін-сынып терезесі арқылы сөйлесетін болды, содан кейін сыныпта мүлдем пайда болған жоқ. Әже редакцияға жазды. Ол көмек сұрамады және мұғалімді айыптамады. Ол тек түсінбеді тәжірибелі мұғалім неге онсыз да күйзелісі көп: әкесі тастап кеткен, анасы басқаға тұрмысқа шыққан, отбасындағы оқиғаны ауыр көтеретін және өзін жалғыз сезінетін балаға соғыс ашқанын. Жүрексіз бе, бірінші сынып оқушысымен екілікке бола соғыс ашытындай.

 "Онда қандай соғыс? - мұғалім таңқаларлық емес. - Мен бәрін үйретуге тырыстым. Оңай ма? Менде олардың 40-ы бар", ол жай түсіндіреді. Екілік? Бірақ ол оған ғана кір үшін екілік қойған жоқ! Басқалары үнсіз, ал ол ерекше ма? Артқа отырғыздым ба? Және ол сабақ жүргізуге кедергі жасады. Тек оған ғана қиын болды ма, басқалары ше? Оған бәрі бір жылға жетті, ал басқалары? Ол барлығына риза болды. Тек қана ол-үйрек сияқты-жалпы қатардан шығып кетті: ол бедерсіз көңілді болды, содан кейін тұйық және мұңды болды. Тағы да бұлтта? - оны мұғалімі түртті. Ол өз туралы ойланбауға - оқуға тура келді.