Гносеологиялық оптимизм

Гносеологиялық оптимизм- бұл адамның танымдық қабілеттерінің шексіз мумкіндіктерін талап ететін, адамның дуниені, обьектілердің және өзін-өзі тануы ушін іргелі кедергілер жоқ сенетін бағыты деп айтуға болады. Экологиялық қауіпсіздік мәселелері аясында эпистемологиялық оптизмизмнің функциялары мен рөлі, оның қазіргі рационалды білімдегі орны қарастырылады.

Философияның таным теориясы: гносеологиялық, оптимизм, скептицизм және агностицизм

Адамзат ғасырлар бойы, жердің қалай пайжа болғанын, өмірдің, дуниетанымның қайдан шыққанын зерттемек болып талпынған. Негізінен еш бір адамзат бұл сқраққа толығымен жауап бере алмаған, тіпті ұлы философтардың тек қана дәлелденбеген пікірлері мен теориялық ойлары ғана бар. Осы сұрақтың жауабына қатысты философия тарихында үш негізгі түсінік бар, олар- “оптимизм”, “скептицизм”, “агностицизм”.

Ең алдымен осы жазылып отырған терминдерге анықтама берейік. Гностицизм-танымның қазіргісі мен келешегіне оптимистік тұрғыдан қарайды. Гностицизм-танымның қазіргісі мен келешегіне оптимистік тұрғыдан қарайды.Олардың пікірі бойынша, дуние тануға болады, адамда танымның шексіз қабілеттік мумкіндіктері бар. Скептизм- дуниенің ұстанымды танылуын жоққа шығармайды, тек танымның дәйектілігіне кумән келтіреді. Агностизм-обьективтім әлемді, ақиқат обьективті белгісін мойындауды жоққа шығаратын,оларды жай елес етіп тусіндіру арқылы ғылымның рөлін шектейтін, табиғи, соның ішінде әлеуметтік процесс заңдылығы мен заттың мәнін тусіну мумкін емес деп есептейтін философиялық ілімі.Бұл ұғымы XIX діни сайыстарда ғылыми көзқарастар айқындаушы ретінде 1869 жылы Т.Гексиль енгізген. Агностизимнің