Араб Чыгышы исламдын мекени

План:

Киришүү

1. Араб халифаты пайда болушу, коомдук

жана саясий система, укуктун негизги белгилери

2) Араб Чыгышы исламдын мекени

3) Ислам маданиятынын өзгөчөлүгү

Адабияттар

Киришүү

Улуу маданияттардын тарыхында классикалык араб-мусулман маданияты эң маанилүү орундардын бирин ээлейт. Бир убакта бул өтө өнүккөн, оригиналдуу маданият Индиядан Испанияга чейинки кеңири мейкиндиктерде, анын ичинде Жакынкы жана Ортоңку Чыгышта жана Түндүк Африкада гүлдөп турган. Анын таасири азыр дүйнөнүн көп жерлеринде сезилип келген жана сезилип жатат; ал байыркы доордун маданияттары менен орто кылымдагы Батыштын ортосундагы маанилүү байланыш болгон. Бул маданияттын уникалдуулугу жөн гана дүйнөлүк дин эмес, бүтүндөй маданият – укук жана мамлекет, философия менен искусство, дин менен илим болуп саналган исламдын өзгөчөлүгү менен шартталган, ал өзүнүн өзгөчөлүгүнө ээ.

Ислам дини арабдардын гана эмес, ошондой эле Жакынкы Чыгыш чөлкөмүнүн бардык элдеринин, ошондой эле ирандыктардын, түрктөрдүн, индиялыктардын, индонезиялыктардын, Борбордук Азиянын, Кавказдын, Волга боюндагы көптөгөн элдердин тарыхында жана маданиятында зор роль ойногон. аймак, Балкан, Африка калкынын олуттуу бөлүгү. Араб басып алуусунун натыйжасында жана ислам дининин түздөн-түз таасири астында «ислам дүйнөсүнүн» элдеринин тагдыры гана калыптанбастан, алардын маданий салттары, идеологиялык жүйөсү, адеп-ахлак нормалары, мифопоэтикалык жана эпикалык образдары, уламыштары, бүгүнкү күндө негизинен алардын жашоосун аныктайт.

1)Араб халифаты: пайда болушу, коомдук-саясий системасы, укуктун негизги белгилери

Араб Халифаты (араб. خلافة إسلامية‎) — 7-9-кылымдарда арабдардын басып алууларынын натыйжасында пайда болгон теократиялык араб-мусулман мамлекети. жана халифалар жетектеген.

Мухаммеддин өлүмү мусулмандардын жогорку башчысы катары анын мураскорлору тууралуу суроону жаратты. Бул убакта анын эң жакын туугандары жана шериктери (уруу жана соода ак сөөктөрү) артыкчылыктуу топко биригишкен. Анын ичинен алар мусулмандардын жаңы жеке лидерлерин – халифаларды («пайгамбардын орун басарлары») тандай башташты.

Алардын жетекчилиги астында VII—VIII кылымдарда. Жакынкы жана Орто Чыгышты, Түндүк Африканы жана башка кээ бир аймактарды кошкондо эбегейсиз зор аймактар ​​басып алынган. Арабдардын жаңы жерлерге көчүшүнүн маанилүү стимулдарынын бири Арабиянын калкынын салыштырмалуу ашыкча болушу болгон. Басып алынган жердин түпкү эли жаңы келгендерге дээрлик каршылык көрсөткөн эмес, анткени буга чейин аларды аёосуз эксплуатациялаган башка мамлекеттердин моюнтуругу астында болуп, эски кожоюндарды жана алардын буйруктарын коргоого кызыкдар эмес болгон.

Натыйжада басып алынган жерлерде жаңы ири мамлекет – Араб халифаты пайда болгон. Аравия да кошулду.

Жаңы мекенине жаңы динди берип, арабдар анын ордуна өнүгүүнүн салыштырмалуу жогорку деңгээлинде турган өндүрүштүк күчтөрдү алышкан. Байыркы маданияттын аймактарына (Месопотамия, Сирия, Египет) кирип, алар бул жерде жүрүп жаткан терең социалдык толкундоонун кучагында болушкан, анын негизги багыты феодализмдин калыптанышы болгон. Бул процесстин таасири астында арабдар арасында алгачкы общиналык түзүлүштүн ыдырашы тез аяктаган.

Араб феодализми ар бир өлкөнүн феодалдык коомуна мүнөздүү негизги белгилери менен катар маанилүү белгилери менен мүнөздөлгөн.

Халифаттын айрым аймактарында феодализмдин өнүгүү даражасы бирдей болгон эмес. Бул алардын басып алганга чейинки социалдык-экономикалык өнүгүү деңгээлине түздөн-түз көз каранды болгон. Сирияда, Иракта, Египетте феодализм дээрлик толугу менен үстөмдүк кылган болсо, Арабиянын көпчүлүк бөлүгүндө уруулук түзүлүштүн олуттуу калдыктары сакталып калган.

Халифаттын мамлекеттик аппараты кыйла борборлоштурулган. Буга өлкөнүн жер фондусунун олуттуу бөлүгүн мамлекет башчысынын колунда топтоо бир топ деңгээлде шарт түздү. Жогорку бийлик – руханий (имамат) жана светтик (эмират) – халифага таандык болгон. Алгачкы халифаларды мусулман ак сөөктөрү өз арасынан шайлашкан. Бирок, тез эле халифанын бийлиги тукум кууп өткөн. Араб мамлекети борборлоштурулган теократиялык монархиянын формасын алган. Халифанын бийлиги, негизинен, чексиз деп таанылган, бирок чындыгында ал өлкөнүн ири феодалдары менен эсептешүүгө аргасыз болгон, алар көбүнчө сарай төңкөрүштөрүн уюштуруп, өздөрүнө жакпаган башкаруучуларды кулатышкан.