Менің туған ауылым

Менің туған ауылым

Туған жерім… Туған ауылым... Осы екі ғана сөзде қаншама мағына, қаншама ой жатыр десеңізші?! Туған ауылдың қвдірін әр адам әрқалай түсінетін шығар. Ал мен үшін туған ауыл қадірі дүниедегі ең ұлы деген нәрсемен пара-пар. Себебі, ол- менің әлпештеген анам, аялап өсірген әкем, туған-туысым, аға-әпкелерім, туған-туысым, мені білім жолына жетелеген ұстаздарым, сол білімге ұмтылу жолындағы тай құлындай тебіскен жора-жолдастарым дүниеге келген жер. Менің туған ауылым- кішкентай болса да, мен үшін аса қымбат әрі киелі Тереңөзек жері. Осы мекенде менің көңілді де шатыққа толы, уайымсыз да бейкүнә балалық шағым өтті. Қызыққа толы балалық шағым өткен туған ауылдың ауласын еш уақытта ұмытпақ емеспін. Балабақшадағы күндерім... Мектеп табалдырығын алғаш аттаған күн... Сыныптас достарыммен алғашқы таныстық... Бәрі-бәрі қазіргідей көз алдымда. Осылайша мектеп табалдырығын аттаған күнімді көз алдыма әкелсем, бүгінгі білім ордасымен, сынптас достарыммен қоштасар сәттің жақындағанына да сене алмай қаламын. Әрідек орта мектепті бітіруге санаулы ғана ай қалғанын, сыныптас достарымызбен жан-жаққа, Қазақстанның түкпір-түкпіріне білім іздеп кете баратынымызды, балалықпен қоштасуым тиіс екенін ойласам бітті – жүрегім атша тулап, қобалжып қоя береді. Енді әне-міне дегенше сүрлеу-соқпағы көп өмірдің үлкен белесіне аттанбақпын. Мен- жас түлекпін алға ұмтылған. Жас түлек – болашақ үлкен мамандық иесі, өмір атты керуеннің бір жолаушысы. Қалаған мамандығымның соңына түсіп, өмір-керуен қайда жетелесе – сонда жол тартпақпын. «Сенде бір кіопіш дүниеге кетігін тап та бар қалан» деп қазақтың дара тұлғалы ақыны Абай атам айтпақшы, өмірден өз орнын тапқан дұрыс қой. Дегенмен «туған ауылымды тастап кете барамын» деген ойдың өзі менің киелі, құт мекеніме деген сағынышымды қазірден арттыры түседі.Туып-өскен жерім туралы толғанып, ой жетегіне берілген шағымда үнемі Авар елінің нағыз патриот ақыны Расул Ғамзатовтың мына бір шумақтары ойыма оралады да тұрады: