Гуманізм на Беларусі. Ф. Скарына і М. Гусоўскі

Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь

Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт

Гістарычны факультэт

Рэферат на тэму:

«Гуманізм на Беларусі. Ф. Скарына і М. Гусоўскі»

Выканаў:

студэнт 1 курса 1 групы

Антановіч А.Р

Мінск, 2020

Змест

Уводзіны3

1. Агульная характарыстыка гуманізму3
2. Гуманізм на Беларусі4
3. Францыск Скарына5
4. Мікола Гусоўскі8

Заключэнне10

Спіс літаратуры10

Уводзіны

Як у Заходняй Еўропе, так і ў Беларусі пранікае ідэя гуманізму (15-16 стст.), Рэфармацыі і асветы. Яны былі накіраваны супраць царкоўных дагматаў, сярэднявечнай схаластыкі і акцэнтавалі сваю ўвагу на ўнутраны свет чалавека, на яго правы, свабоду, годнасць і матэрыяльны дабрабыт.

У адрозненне ад еўрапейскага гуманізму, які культываваў ідэю індывідуальнай свабоды, беларускія гуманісты абмяжоўвалі гэтую свабоду ў інтарэсах агульнага дабра, якія выяўляюцца ў нацыянальна-патрыятычных формах.

Асаблівасцю айчыннага гуманізм з'яўляюцца зацвярджэнне ў масавай свядомасці такіх нацыянальных рыс паводзінаў як памяркоўнасць ў адносінах да пазіцый іншага чалавека, захаванне агульнага дабра, талерантнасць. Ідэя талерантнасці падтрымлівалася палітыкай кіруючых колаў.

1. Агульная характарыстыка гуманізма

У эпоху Адраджэння (ХIV - ХVI стст.) Сярэднявечная педагагічная думка зведала істотныя змены. У яе цэнтр быў пастаўлены чалавек не як прадстаўнік пэўнай карпарацыі, а як самагодная актыўная асоба, здольная змяніць свет. Перамены былі следствам развіцця мануфактурнай вытворчасці, росквіту гандлю ў выніку вялікіх геаграфічных адкрыццяў, развіцця навукі і мастацтва, з'яўлення буржуазіі як адмысловага класа, росту нацыянальнай самасвядомасці ў многіх дзяржавах. Асэнсаванню месцу чалавека ў хутка змяняючымся свеце дапамагла антычная спадчына.

Антычная спадчына разглядалася не як узор для капіявання, а як крыніца педагагічных ідэй, якую неабходна выкарыстоўваць для стварэння нацыянальнай педагагічнай культуры. З імкненнем ўсталяваць пераемнасць з класічнай культурай антычнасці і звязана назва эпохі – Адраджэнне.

Дзеячы эпохі Адраджэння – гуманісты – вылучалі на першае месца чалавека як самастойную каштоўнасць і шукалі новыя шляхі адукацыі, імкнучыся раскрыць у чалавека ўсё лепшае. У гэты час на новых падставах адраджаецца ідэал гарманічна развітай асобы. Гуманісты патрабавалі для дзіцяці паўнавартаснага разумовага, эстэтычнага і фізічнага выхавання, валодання лацінскай і грэцкай мовамі, неабходнымі для вывучэння антычнай літаратуры

Праграму разумовага адукацыі гуманісты разумелі шырэй, чым антычныя філосафы. У гэтую праграму яны ўключалі прыродазнаўчанавуковыя прадметы: матэматыку, астраномію, механіку, прыродазнаўства, фізічнае выхаванне меркавала не толькі гімнастыку і ваенную падрыхтоўку, але таксама гартаванне арганізма і гігіену адпачынку і, прычым асаблівая ўвага надавалася. эстэтычным аспектах фізічнага выхавання. Вялікаую ўвагу гуманісты надавалі грамадзянскаму выхаванню, а працоўнае разглядалі як неад'емную частку станаўлення цэласнай асобы.

Гуманісты сцвярджалі, што настаўнік павінен з любоўю і павагай ставіцца да сваіх вучняў, не прымяняць цялесныя пакаранні, якія робяць душы дзяцей рабскімі, выклікаць у дзіцяці, якое правінілася пачуццё сораму за сваю правіну, заахвочваць стараннасць у вучобе.

У навучанні рэкамендавалася ўлічваць індывідуальныя асаблівасці дзяцей, іх здольнасці і інтарэсы, развіваць у іх дапытлівасць і цікавасць да ведаў, ужываючы для гэтага актыўныя метады навучання – гульні, экскурсіі, гутаркі. Асноўным прынцыпам навучання абвяшчалася усвядомленасць, адмова ад механічнага зубрэння.