Сцепаніда и Пятрок Багатькі як носьбіты спрадвечнай маралі

Сцепаніда и Пятрок Багатькі як носьбіты спрадвечнай маралі

Спрадвечная народная мараль -- гэта тыя няпісаныя маральна-этычныя законы, па якіх заўсёды ў

нашым краі жылі людзі. На маральны воблік народа ўплывае, безумоўна, яго гістарычны лёс. Для

аседлых народаў характэрна атаясамліванне сябе з зямлёй. Зямля – не толькі маці-карміцелька, але

нешта большае. Для беларуса спрадвечная сувязь з зямлёй складае аснову народнай маральнай

свядомасці.

Ад непарыўнай сувязі беларуса з зямлёй сыходзіць ідэя працавітасці. Спепаніда ж звыкла клапацілася

пра Пятрака і дзяцей, заўжды была галоўнай у самыя складаныя моманты, а яшчэ была празмерна

дзейснай.

Адметнай рысай беларускіх жыхароў таксама з'яўляецца справядлівасць. Сцепаніда не раз выступае

за праўду, заступаецца за арыштаванага па ілжывым даносе Лявона, а калі ім з Петраком дастаецца

хутар, галоўная гераіня ідзе да Яхімовскага прасіць прабачэння - яе мучыла сумленне, што яна

валодае чужой маёмасцю.

Пятрок з другога боку вельмі даражыў хутарам, які дастаўся ім такой працай. Ён не жадаў

рызыкаваць усім, што яны маюць, дзеля нейкіх ідэалаў. Аднак пазней ён зразумеў , што як бы ён не

стараўся , ён не можа засцерагчы сваю сям'ю , таму вырашыў дзейнічаць так, як яму падказвае

сумленне, не задумваючыся аб наступствах.

Пачуцці міласэрнасці і спагады ў характары Сцепаніды вельмі ярка паказваецца ў сітуацыі з

глуханямым вясковым хлопцам Янкам. Ён замёрз, і яна адправіла яго дадому за цёплымі рэчамі, што

б той не захварэў.

Да