Лірыка Сяргея Грахоўскага

ХМель

Гудзе у вербах жоўты чмель,

I млее ўсё ў ліпнёвым звоне,

шуміць званец, і горкі хмель

Хвалюе кроў і б’е у скроні.

З табою мы ў спякотны дзень

Прытулку лепшага не мелі, —

Забеглі пад шырокі цень

I тут ад шчасця анямелі.

На цёплай маладой траве

Мы прыпыніліся пад хмелем,

шумеў званец, і ў галаве

Званочкі сінія звінелі.

Гады сплывалі ў забыццё,

I рэкі нашыя змялелі,

а мы з табой на ўсё жыццё

у летні поўдзень ахмялелі.

Нас разлучалі вёрсты, і гады,

I цёмныя аснежаныя далі.

Мае дарогі і мае сляды

Сыпучыя снягі пазамяталі.

На ломкі пласт лажыліся пласты,

Завеі скавыталі, як шакалы.

З усіх дарог вярталіся лісты,

а ты мяне гукала і шукала.

Ішла на поўнач, ехала на ўсход,

Мяняючы прыпынкі і вакзалы.

Міналі дні, ішоў за годам год,

I сэрца шлях адзіны падказала.

Неспадзявана, як у снежні гром,

Як у глухую поўнач промень сонца,

Нібы жар-птушка з вогненным пяром,

Ты да мяне ляцела на трохтонцы.

шчаслівыя, да самага відна

Сядзелі мы, пабраўшыся за рукі,

I верылі, што толькі смерць адна

Над намі мае права на разлукі.

1965

Будзь музаю маёй,

Маім натхненнем

I ласкаю;

I казкаю жывой,

Маёй надзеяй і маім сумленнем,

I толькі будзь заўжды

Сама сабой.

Няўмольнаю, спагадлівай,

Вясёлай,

Маўкліваю і надта гаваркой,

у дождж іскрыся

чыстаю вясёлкай,

у спёку станьСяргей Іванавіч Грахоўскі – беларускі пісьменнік, паэт і перакладчык, публіцыст і грамадскі дзеяч. Адзін з класікаў беларускай літаратуры. Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь, заслужаны дзеяч культуры Беларускай ССР.

Сяргей Грахоўскі пражыў цяжкае і няпростае жыццё, пакінуўшы сваім нашчадкам шматлікія літаратурныя творы, напоўненыя шчырасцю, дабрынёй, гуманізмам і любоўю. Пісьменнік – аўтар некалькіх зборнікаў вершаў і апавяданняў, кніг для дзяцей, публіцыстычных нарысаў

і дакументальных аповесцяў. Напісаў аўтабіяграфічную трылогію. Асноўныя рысы яго паэзіі – лірычная адкрытасць, спалучэнне грамадскіх

і асабістых матываў, зацвярджэнне дабрыні, шчырасці, грамадзянскай адказнасці.

Адной з галоўных тэм пісьменніка стала інтымная лірыка. Вершы пра каханне, складаюць лепшыя старонкі кніг паэта і сведчаць аб сапраўдным эстэтычным годнасці аўтарскага майстэрства, рэалізаванага перш за ўсё ў шчырасці і натуральнасці пачуццяў. Каханне для паэта – шчаслівы дар лёсу, праява шчодрасці душы і гуманнасці. Паэт кажа пра каханне з высокім эстэтычным майстэрствам, натуральнымі шчырымі інтанацыямі, што дае магчымасць адчуць, з якой вялікай павагай, глыбокай пашанай ставіцца аўтар да жанчыны, адкрывае таямніцы душы, непадкупную чысціню і ласку – каханай, жонкі, маці – за якімі часта згадваюцца рэальныя прататыпы. Без кахання немагчыма жыць на зямлі:

Як я жыў без цябе?

I не ведаў, што недзе на свеце,

За глухімі