Што дала мне даўняя літаратура

Даўняя літаратура - гэта якісць святла, якое прабіваецца сквозь густыя часавыя заслоны і пранікае ў найглыбейшыя куткі душы. Яна, нібы прамень сонца, асьветляе і агароджвае нас ад абліччаў павагі і часу. Глядзячы ў той далёкі час, я навучыўся разумець сутнасць чалавецтва, яго марагальныя мары і труднасці.

Славянскія эпосы, такія як "Слова о полку Ігореве", апошнія запісы адкрытыя для мяне вокны ў свет дзіцячых сказак і пра суровы свет ваяванняў нашых прадкаў. Яны пераносяць мяне ў той час, калі кажучыя слова мецілі праўду і бітвы праходзілі на адной дыханне з натхненнем.

Раманы Вільгельма Шекспіра, такія як "Гамлет" і "Ромэа і Джульетта", адкрываюць перад мной прадчуцці своеасаблівых адносін, мудрасць адцісканага слова і бескарысную ціму разлічанага часу. Яны нагадваюць, што амаль у кожнай паведамленні ёсць глыбокі парадокс і нясправедлівасць, якія жывуць у самай сутнасці жыцця.

Даўняя літаратура нібы мудры старэц, які даручае мне кладзівыя лады свайго ведання. Яна навучыла мяне вартасці разуму, тэрплівасці і паглябленага разгляду свету. Я ўбачыў у ёй натхненне для творчага развіцця і душэўную адраду ў сустрэчы з паўсюльнымі вызваленьнямі жыцця.

Таму даўняя літаратура - гэта не проста тэксты, гэта класічныя працы, якія маюць сілу змяніць наш светоглед і ўдзельнічаць у стварэнні нашай асабістай гісторыі.

Літаратура дае нам найглыбейшы вопыт жыцця. Літаратура развiвае розум і

пачуцці. Яна - наш настаўнік, правадыр. Правадыр у свет рэальнага і нерэальнага.

Здольнасць выказваць думкі ў слове ёсць адметная рыса чалавека. Усё тое,