Хусусиятҳои андозавии андоми намунавӣ ва услубҳо

ВАЗОРАТИ МАОРИФ ВА ИЛМИ ҶУМҲУРИИ ТОҶИКИСТОН

ДОНИШГОҲИ ДАВЛАТИИ ДАНҒАРА

[pic 1]

Факултети: _____________________________________________

Кафедраи: _______________________________________________

КОРИ КУРСӢ

Аз фанни: ___________________________________________________

Мавзӯъ: _____________________________________________________

Иҷрокунанда:                                                             Донишҷӯи курси __

        Ихтисоси ___________

                                                                                          _____________________

Қабулкунанда:        _____________________

Данғара-2022

МУНДАРИҶА

САРСУХАН.......................................................................................................3

БОБИ    1. АСОСНОКИИ ТАЪРИХИЮ ФАРҲАНГИИ МАВЗӮЪ.....5

1. Анъанаҳои минтақавӣ дар фарҳанги либос...........................5
2. Намунаҳои таърихи моделҳои тарҳрезишаванда.................8
3. Ороиш ва семантикаи нақшу нигор.......................................13

 БОБИ 2. ТАРҲРЕЗӢ ВА ТЕХНОЛОГИЯИ ЛИБОС...........................15

          2.1.    Интихоб ва тавсифи маводҳо..................................................15

          2.2.    Усул ва тарҳрезӣ ва шаклу сохти либос................................17

          2.3.    Хусусиятҳои андозавии андоми намунавӣ ва услубҳо.......19

ХУЛОСА................................................................................................21

АДАБИЁТҲО........................................................................................22

САРСУХАН

Муҳимияти мавзӯъ.  Чи тавре, ки ба ҳамагон маълум аст,  мо имрӯз ба сарсабзиву шукуфоии давлату миллати худ саҳм гузошта, ба кишвари азизихуд зебогии беҳамто зам менамоем.

        Ҳар як мамлакатро бо урфу одат, сарулибос  ва фарҳанги миллии худ мешиносанд.  Тоҷикистон низ дорои нақшу нигори қадима, матоҳои қадима ва ғайраи худ мебошад, ки аз аҷдодонамон ба мо ёдгори мондааст, ки дар тули қарнҳо  шаклу намудашро  дигаргун карда бошад ҳам зебогию нафосати худро гум накардааст. Аз ин ру мо бояд кушиш намоем то, ки либоси миллии худро ба дигарон муарифи намоем. Чи тавре, ки мо медонем, мардуми тоҷик аз замонҳои қадим, мардуми покизаю зебо ва зебогипараст буда, ба худ ва сару либосашон аҳмияти ҷидии медоданд.

        Либос ҳамчун қисми муҳими кастюм натанҳо як ҷузъи муҳими фарҳанги, ки бо категорияи этники ва ҷомеаи инсонӣ, ҳамчун сарчашмаҳои таърихи ҳисобида мешавад, ки иттилоти муҳиро дар бораи соҳаҳои мухталифи фаъоляти инсон дар бар мегирад. Дар асрҳои миёна ба шакли муаян даровардани анъани ба бар кардани либосҳои миллӣ яке аз намоён ва нишондиҳандаи мустаҳаками таърихи – этники , ки он шакли модиву маданист.

        Точикистон дар ҷодаи муд назар ба солҳои пеш, хело пешрафт карда истодааст. Бо элон гаштани сесолаи рушди деҳот сайёҳи ва ҳунарҳои мардуми, дар ватани азизамон якчанд корхонаҳои хурду бузурги истеҳсоли

кушода шуд, ки далели ҷойҳои нави кори, пешбурди ҳунарҳои ма беҳбуд гаштани сатҳи зиндагии мардум мебошад, ки тамоми кушода шуд, ки далели ҷойҳои нави кори, пешбурди ҳунарҳои ма беҳбуд ҳунармандон ба ин пайём пайрави карда кушиш менамоянд, ки ҳунарҳои қадимаи тоҷиконро аз сари нав зинда гардонида бо ҷаҳониён муъарифи намоянд.

     Элон намудани рушди деҳот сайёҳи ва ҳунарҳои мардуми ба тарроҳон таъсири бениҳоят зийёд расондааст, ки тароҳон  фикру ақидаҳои худро бештар ба роҳ монда тарҳои нав банави  худро пешкаш намуда фарҳангиу миллатии худро ба ҷаҳониён муъарифӣ намоянд.