Вобраз беларуса і Беларусі у лірыцы Янкі Купалы

Вобраз беларуса і Беларусі у лірыцы Янкі Купалы

" І у белы дзень і у чорну ноч я усцяж раблю агледзены,

Ці гэты скарб не збрыу дзе проч, ці трутнем ен не зьедзены.

Нашу яго у жывой душы, як вечны светач-полымя,

Што сярод цемры і глушы мне свеціць між вандоламі."

   Які сэнс нясе для вас словы беларускі народ, беларускае слова або Радзіма ? Мабыць, гэта тое , што знаходзіцца з вамі з самага пачатка вашага жыцця. Гэта вашы сябры, родныя, ваш дом, ваша гісторыя. Але усе лі мы сення з гонарам гаворым гэтыя словы ? З павагай лі мы успамінаем нашу гісторыю і  продкау ? З вялікім лі мы энтузіазмам рассказваем пра наш родны край недзе за мяжой ? І ганарымся лі мы нашай Радзімай ?

У сучасным рытме жыцця мы пачалі забываць сапраудную любоу да Радзімы. Зараз мы можам убачыць і паслухаць ее толькі праз паэзію. Наша літаратура вельмі багата песнярамі і тварцамі роднага слова. Адзін з іх - Янка Купала. Ен быу не проста беларусам, ен быу сынам сваей зямлі, рабом свойго народа. Ен не гаворыу на роднай мове, ен дыхау ей, жыу ей. Яна цякла у яго жылах, лілася з яго губ, адчыняла яго вочы. Усю гэту эйфарыю ен передавай праз свою лірыку. Ен адлюстроувау  ту Беларусь, ту прауду, якой бы балючай яна ні была. Але ен не хавау яе, не злавауся і не крытыкавау сваю Радзіму. Ен жадау для ее толькі самага лепшага. І у цяжкія гады заставауся побач са своей Бацькаушчынай.

"Малюся я небу, зямлі і прастору, магутнаму богу- усясвету малюся

Ва усякай прыгодзе, ва усякую пору за родны загон Беларусі."

Ен паказвау Беларусь маладую, новую, свободную ад улады і здекаванняу. Верыу у тое, што яго зямля падымецца з кален і закрычыць ва увесь свет аб сябе і своей незалежнасці.

"Падымайся з нізін, сакаліна сямья, над крыжамі бацькоу, над нягодамі;

Занімай , Беларусь маладая мая, свой пачэсны пасад між народамі!"

Ен падтрымлівау свою Бацькаушчыну, а асабліва яе народ. Ен не узносіу сябе над народам, ен быу яго часткаю. Размауляючы на рауных са сваім чытачом, Купала не сароміуся сялянскага народа, ен не лячыу іх "нізкімі". Ен чэсна працавау на сваей зямлі, зарабляу сам грошы, карміу сваю сямью. І з вякімім гонарам называу сябе мужыком.