Сачыненне-разважанне пра Пятра Купрыянава

Сачыненне-разважанне пра Пятра Купрыянава

Іосіф Вісарыёнавіч Сталін калісьці сказаў: "Адна смерць – трагедыя. Мільён смерцяў - статыстыка". Нараджаючыся і паміраючы, мы робім камусьці балюча. З гэтых слоў можна пачынаць развагі на абсалютна любую тэму, паколькі смерць і стаўленне да яе робіць нас усіх у нейкай ступені сваякамі. Сёння я адчуваю нейкае сваяцтва з Пятром Купрыянавым. Гэта чалавек, чые ініцыялы, я лічу, павінны заўсёды пісацца з вялікай літары, паколькі яго смерць так ці інакш паўплывала на маё нараджэнне. І я задумаўся, ці магчыма, што цытата І.В. Сталіна сёння ўспрымаецца людзьмі наадварот: адна смерць - статыстыка, мільён смерцяў - трагедыя. Якая з версій дадзенага сцвярджэння верная? Ці можна наогул разважаць пра такое? Свет моцна змяніўся. Ці варта думаць пра гэта.

Пётр Купрыянаў нарадзіўся ў 1926 годзе ў пасёлку Жодзіна ў шматдзетнай сям'і. Ён быў самым малодшым у сям'і, а таму ў ваенны час яго маці было асабліва балюча адпускаць яго на фронт. Спачатку Пётр служыў у партызанскіх атрадах, а ў 1944 годзе быў залічаны байцом у Чырвоную Армію, накіраваны на трэці Беларускі фронт, трэцяга мотастралковага батальёна 53-й брыгады 5-й танкавай арміі генерала Ротмістрава ў якасці разведчыка. Пасля вызвалення Беларусі ад фашыстаў Пётр Купрыянаў удзельнічаў у баях пад Скрундай на тэрыторыі сучаснай Латвіі. Тут і здарыліся падзеі, якія паўплывалі на стаўленне да Пятра не толькі з боку яго таварышаў па службе, але і ўсіх жыхароў горада Жодзіна. У маім горадзе кожны чалавек ведае гэтую гісторыю.

Дасведчаны выведнік Купрыянаў з групай атрымаў загад знішчыць агнявыя пункты праціўніка, каб батальён змог прасоўвацца далей. Была раніца. Два фашысцкіх кулямёта ўдалося ліквідаваць, а трэці быў размешчаны на вялікай вышыні. Салдаты спрабавалі дапаўзці да яго, але гінулі. Ніхто не мог ліквідаваць агнявы пункт, паколькі амбразура дзота была вузкая, і выбухі гранат не прычынялі ёй шкоды. Пятру Купрыянаву ўдалося схавацца ад агню ў варонцы ад выбуху недалёка ад дзота. Бачачы, як гінуць яго браты па зброі, ён дабег да дзота і ўпаў грудзьмі на амбразуру. Байцы, убачыўшы гэта, кінуліся ў атаку і завалодалі вышынёй. Батальён мог працягваць наступ, але цяпер без Купрыянава. Гісторыя здаецца асабліва трагічнай, калі ўспомніць, што маці Пятра Анастасія адправіла ўсіх сваіх пецярых дзяцей на вайну, але ніхто з іх не вярнуўся. Усе дзеці загінулі, як героі.