Нацыянальна-культурная спецыфіка невербальнай камунікацыі

МІНІСТЭРСТВА АДУКАЦЫІ РЭСПУБЛІКІ БЕЛАРУСЬ

Установа адукацыі

 «ПАЛЕСКІ ДЗЯРЖАЎНЫ ЎНІВЕРСІТЭТ»

                                                                     ЭКАНАМІЧНЫ ФАКУЛЬТЭТ

                                                                         КАФЕДРА ІНАСТРАНЫХ МОЎ

РЭФЕРАТ

           Нацыянальна-культурная спецыфіка невербальнай камунікацыі

Выканала:

Студэнтка 1 курса

Эканамічнага факультэта

Спецыяльнасці эканоміка і кіраванне на прадпрыемстве

Бяляк Анастасія Сяргееуна

Выкладчык :

Місюкавец Л.П.

Пінск 2018

Змест

Уводзіны………………………………………………………………...………...3                                                                                                      

Глава 1. Касцюм у невербальнай камунікацыі………………………………....5                                                  

Глава 2. Мова жэстаў у невербальнай камунікацыі…………………………....6

Глава 3. Міміка у невербальнай камунікацыі.......................................................9                                                      

Глава 4. Становішча цела у невербальнай камунікацыі………………………11

Заключэнне…………………………………………………………………….…13  

Літаратура………………………………………………………………………..14                                                                                                          

Уводзіны

  Любая нацыянальная культура спецыфічная тым, што заключаецца ў змесце паняцця «нацыянальны менталітэт». Менталітэт - глыбінная структура нацыянальнай самасвядомасці і нацыянальнага несвядомага. Гэта звычкі свядомасці і стэрэатыпы паводзін, якія не ўсведамляюцца самімі людзьмі, але ляжаць у аснове іх спосабу бачання свету і праяўляюцца ва ўсім, што робяць і думаюць прадстаўнікі адной нацыянальнай культуры. Іншымі словамі, гэта наяўнасць у людзей таго ці іншага грамадства нейкага агульнага разумовага інструментара, які дазваляе людзям, якія належацьда адной нацыянальнай культуры, бачаць і адчуваюць свет у прынцыпе аднолькава, па-свойму ўспрымаюць і ўсведамляюць сваё прыроднае і сацыяльнае асяроддзе і саміх сябе. Амерыканскі культурантраполаг Піліп Бок вельмі ўдала вызначыў культуру як «тое, што робіць цябе чужым, калі ты пакідаеш свой дом». Гэта ў поўнай меры характарызуе той духоўны, эмацыйна-пачуццёвы і сацыяльна-псіхалагічны «камфорт», які адчуваюць людзі, знаходзячыся ў сваім нацыянальна-культурным асяроддзі, дзе ім не прыходзіцца кожны раз адаптавацца да чужых каштоўнасцей, узораў паводзін, норм. Менталітэт перадаецца пераважна праз механізмы масавай свядомасці ад пакалення да пакалення, вызначаючыся традыцыяй, і забяспечвае адзінства духоўнай сферы ў культуры пэўнага грамадства.

  На самой справе, адзінства мовы і ладу мыслення, або менталітэту, ляжыць у самой падставе любой нацыянальнай культуры. Яно знаходзіць свой адбітак у розных па знакавай прадстаўленасці формах мовы (вербальнай, жэставай, графічнай, іканастычнай, вобразнай, фармалізаванай) і яе відах — пэўных культурных парадках (мова прычосак, мова касцюма і т. п.). Іншымі словамі, універсальна-тыпалагічнае і нацыянальна-спецыфічнае ў культуры фіксуецца не толькі вербальнымі сродкамі мовы, але і невербальнымі. Тут важна толькі дыферэнцаваць тыя віды невербальных знакаў або знакаў, якія ўтрымліваюць у сабе аднесенасць да агульначалавечага ўніверсальнага або спецыфічнага нацыянальнага ў культуры.

  «Экспансіўная жэстыкуляцыя» грэкаў або італьянцаў,«непраникальны» японскі твар, рускія «мядзведжыя абдымкі» і «сардэчныя пацалункі», англасаксонскае «чмоканне ў шчаку». Стэрэатыпы такога роду адлюстроўваюць назапашаны вопыт міжкультурнага супастаўлення, і было б недарэчна проста адкідваць іх як не заснаваныя на якой-небудзь навуковай метадалогіі. Як лічыў, напрыклад, Леанарда да Вінчы, «чым больш будуць казаць пры дапамозе скуры, адзення, пачуцця, тым больш будуць набываць мудрасці».

Глава 1. Касцюм у невербальнай камунікацыі