Сауатсыздық жойылсын

1917 жылғы Қазан төңкерісінен кейін Қазақстанда жаппай сауатсыздықты жою мен халық ағарту ісін дамыту мәдени өзгерістердің басты бағыты болды. ХХ ғасырдың басында халықағартуісі қоғамның қосалқы жүйесі ретінде терең дағдарысқа душар болды. Халықтың басым көпшілігі оқи да, сн- жаза да алмайтын еді, миллиондаған балалар мектепке бармады, окуорын дары мен педагогикалық кадрлардың аса тапшылығы байқалды. Сондықтан большевиктер халық ағарту саласында кешенді және батыл шараларға кіріскен кезде, қос мақсатқа бірдей жетуді: біріншіден, қарапайым адамдардың ықпалы мен сеніміне кіру; екіншіден, бұқара халықтың санасына маркстік-лениндік идеологияны сіңіруді ұйғарды. БОАК-тың 1918 жылғы 16 қазандағы "Бірыңғай еңбек мектебі туралы» Ережесі, РКФСР Халық ағарту комиссариатының 1918 жылғы 31 қазандағы «Ұлттық азшылық мектептері туралы» қаулысы, В.И. Ленин 1919 жылы 26 желтоқсанда қол қойған "РКФСР халықтары арасындағы сауатсыздықты жою туралы» декреті осы шараға мемлекетгік сипат берді. 1920 жылдан жергілікті халықағартубөлімдерінін жанынан сауатсыздықты жою жөніндегі төтенше комиссиялар құрыла бастады, олар хат танымай- тындардың есебін алуды ұйымдастыру, педагогик кадрларын даярлау, мектептер мен курстар ұйымдастыру, оқу құралдарын шығарумен айналысты. 1920-1921 жылдары сауатсыздықты жою бойынша 2412 қызыл отау жұмыс істеп, онда 72 232 адам сауатын ашты.

1924 жылы «Сауатсыздық жойылсын» қоғамының (СЖҚ) қазақстандық бөлімі өз жұмысын бастады, 1925 жылға қарай қоғамның 882 бастауыш ұйымында 77 800 мүше тіркелді.

1939 жылы Қазақстанның жасқа дейінгі халқының сауаттылығы 83,6 % -ды құрады . " Караңғылық пен надандықты ( білімсіздікті