Саясат және мен

                                                Саясат және мен

     Саясат.Саясат деген мемлекетті басқару өнері.Саясат алғашында мемлекеттік қоғамдық істерді басқару шеберлігі деген мағынаны білдірген.Кейінірек ол адамдардың өз мүддесін қорғау,мемлекет істеріне қатынасу оның мазмұнын анықтау ретінде танылған.                                                                                                           Саясат ғылым болып қалыптасуы үшін ол ежелгі дәуірден бастап зерттеле бастаған.Теория болып бір мыңжылдықта қалыптасқан,сол уақыттан бастап саяси ұғымдар қалыптаса бастаған.бұл еңбектер Аристотель,Конфуций Платон еңбектерінде кездеседі.Саясаттану ұғымы әлемге әйгілі грек сөзі "политика”және ”логос”сөзінен енген,яғни “саясат туралы ғылым” деген мағынаны білдіреді . Саясаттану пәні қоғамның саяси санасын, оның даму заңдылықтарын, қазіргі саяси өмірді ұйымдастырып, басқаруды, оның құрлысы мен сан-алуан қызметтерін зерттейді. Ол адамзаттың қоғамдағы құқығы, еркіндігі мен міндеттері, жеке адамның саяси-құқықтық жағдайы, оның саяси өмірге қатынасу тәсілдері, саяси өзгерістердің түрлері, саяси мәдениетті қалыптастыру жолдары, қазіргі заманғы сан түрлі саяси идеалық көзқарастар, саяси сананың дамуы туралы, дүниежүзілік дамудың қозғаушы күштері туралы түсінік береді. Ол өткендегі және қазіргі саяси жүйелерді, адамдардың санасындағы, көзқарасындағы, мақсат-мүддесіндегі және мінез-құлық, іс-әрекетіндегі саяси өзгерістерді қарастырады. Ал, бір жағынан жиналған деректерді қорытады, екінші жағынан, құбылыстардың өзара ұқсастығы бойынша болашаққа болжам жасайды. Саяси қызметтің өте маңызды құралдарының біріне мифтер жатады. Әлеуметтің мифология ХІХ-ХХ ғасырларда  конституцияланған идеологиялық практиканың феномені болып табылады және бұл осы мақсатта арнайы қалыптастырылған әлеуметтік мифтермен бұқара санасын манипуляциялаудағы саналы түрдегі қызмет. Әлеуметтік мифология өз кезегінде екі түрлі компоненттерден тұрады, олар: әлеуметтік мифшығармашылығы және бұқара санасында идеологиялық мифологемнің туған адаптациясы. Нақ осы сферада философиялық дәстүрдің негіздерін Шопенгауэр мен Ницшенің ілімдерінен табуға болады. Мысалы, Ницше  идеологияны мифологияның ерекше типі ретінде тек қана бұқаралық сананың тобырлық инстинктерін қалыптастырып қана қоймайды. Сонымен қатар оларға сәйкес құлдық ойлаудың стилін қалыптастырады деді. Жалпы, әлеуметтік мифологияны философиялық тұрғыдан зерттеулер жүргізу дәстүрі ХІХ ғасырдың ортасынан басталады. Ж.Сорель әлеуметтік мифологияны білімге емес, сенімге негізделген идеологияландырылған (таптық) сананың базистік құрылымы ретінде  қарастыруға ұмтылды. Ж.Сорельдің пікірінше, нақ осында утопияның идеологиялық феноменіне қатысты әлеуметтік мифологияның артықшылығы мен ерекшелігі көрініс табады, әлеуметтік мифология рационалды-логикалық тұрғыдан препарацияланбайды және сынға да ұшырамайды.